زعفران با نام علمی (.Crocus Sativus L) از خانواده زنبقیان (Iridaceae) گیاهی علفی، چند ساله، بدون ساقه و پیاز دار است. پیاز زعفران از نوع توپر و تقریبا کروی شکل با قطر ۳ تا ۵ سانتی متر و پوششی قهوه ای رنگ می باشد که در زیر خاک قرار می گیرد. هر پیاز ۶ تا ۹ برگ باریک، نظیر برگ علف های چمنی تولید می نماید.

ریشه های زعفران از نوع افشان هستند که از قاعده پیازها و از روی دایره محیطی آن می رویند. گل زعفران اولین اندامی است که در اوایل پاییز ظاهر می شود. در سال اول کشت، به علت ضعف پیازهای زعفران و عدم استقرار کامل آنها در خاک و کشت عمقی، جوانه های گل زعفران توان کافی برای رویش ندارند و حتی برگ ها در سال اول دیرتر از معمول ظاهر می شوند.

زعفران از جمله گیاهانی است که ازدیاد آن از طریق پیاز (کُرُم) صورت می گیرد. به لحاظ این که پس از کاشت اولیه مدت ۷ تا ۱۰ سال متوالی محصول می دهد، مرحله کشت زعفران منحصراً در سال اول انجام می گیرد و طی سال های بعد تنها عملیات مربوط به مراحل داشت و برداشت زعفران اجرا می شود. خاک مساعد معمولاًَ شنی رسی به علاوه مقداری کود حیوانی (۲ تا ۳ هفته قبل از کاشت ۲۵ تا ۳۰ تن در هکتار) می باشد.